←

Als je het me vraagt zal ik zeggen dat het goed gaat

Yentl van Stokkum


ik weet nog steeds hoe een aanraking voelt
er landt een bij op mijn hand en ik denk niet aan afstand
ik documenteer het
het zachte lijfje de rode vacht de vleugels die broos
transparant trillen
op mijn ademhaling

dit is een tijd van uitzonderlijke intimiteit
ik voel me betrokken bij vreemden
zie op het nieuws hoe een lichaam wordt weggedragen
het is ver weg en het raakt me
een Italiaanse burgemeester spreekt zijn mensen toe
ik zoom in en wil met mijn vingers
over de stoppels van zijn wang glijden
de droge huid het stugge prikken
een zacht schrapen horen

de bomen voor mijn huis zijn groen geworden
ik heb gezien hoe de bladeren zich ontvouwden als een goed verhaal
en misschien zitten we wel in een film
waarin de tijd anders verstrijkt
we versneld zien hoe een blad groeit
zich uitspant
het blad moet ook weten dat het uiteindelijk vallen zal
er valt voortdurend zo verdomd veel

(zoals de sterren in april
het was kosmisch en ik ben ervoor wakker gebleven
zoals ik ook nu wakker ben)

omdat ik aan het vallen van bladeren denk slaap ik slecht
in mij klinkt een voortdurend zoemen
het is niet de bij
het is tergend omdat ik er geen ritme in vind
ik wil zeggen dat mijn slapeloosheid oneerlijk is maar het is eerlijk
ik probeer mijn verdriet naast een ander verdriet te leggen en dat is oneerlijk en het bezwijkt onder het gewicht ervan
in principe mis ik enkel lichte dingen
ik tel mijn geliefden als schapen
laat ze een voor een aan me passeren
terwijl de nacht zich voor mij uitstrekt
alsof hij niet korter had moeten duren
nu

ik lees over het uitzonderlijke aanpassingsvermogen van mensen
we zijn bewonderenswaardig en een compliment waard
ik zal het geven
wanneer iemand in de supermarkt dichtbij komt
stap ik opzij om misverstanden te voorkomen
het is verstandig en liefdevol bedoeld
ik doe het minste wat ik kan doen
ik doe dit lijdzaam
ik documenteer het
en misschien zitten we wel in een film

in de vensterbank zet ik suikerwater klaar


Yentl van Stokkum is dichter en toneelschrijver. Haar werk verscheen eerder op Hard//hoofd, Samplekanon en in de Tirade. Ze droeg onder andere voor op het Brainwash Festival en Lowlands. In 2017 werd Yentl geselecteerd voor het Slow Writing Lab van het Nederlands Letterenfonds. De door haar geschreven toneeltekst Chimo zei Lila werd in 2019 genomineerd voor de BNG Bank Theaterprijs. Yentl zit in het talentontwikkelstraject van De Nieuwe Oost | Wintertuin.
yentlvanstokkum    yentlvanstokkum

Steun deze auteur


Lees ook:
Chocolademelk om aan te sterken • Jozien Wijkhuijs
Op een isolatiedag, in week 3 van deze ellende, besluit ik Rika te bellen. De mogelijkheid om iedere ochtend pas om 10 uur te beginnen met werken heeft zijn glans verloren en na een opleving in mijn huishoudvaardigheden begint mijn afwasregime weer sporen van schimmel te vertonen.
Lees verder


Lees ook:
En van saffraan is Janneke-maan • Joost Oomen
Het afgelopen jaar werd ik steeds vaker wakker uit Russische dromen. Mijn moeder spreekt in die dromen Russisch tegen me, terwijl ze mijn knalgele laarzen uitklopt tegen de deurpost van de schuur.
Lees verder