Niemand kijkt

Else Boer


Vandaag wil ik een nieuw format uitproberen – even iets anders. Ik weet niet hoe het met jullie zit, maar ik voel me behoorlijk rusteloos en ik merk dat ik het fijn vind om mijn hart te luchten. Natuurlijk komt de content waaraan je gewend bent ook online. Ik had gewoon zin om dit te maken – je zou het een confessional kunnen noemen?

Anyway.

Ik realiseerde me nooit eerder dat ik verwend ben. Dat is natuurlijk het probleem met verwend zijn: je denkt dat het normaal is een extra stempel te krijgen op de koffiekaart omdat je lacht naar de barista. Mensen knipogen naar je, stoppen je cadeautjes en complimenten toe en je neemt het voor kennisgeving aan.
     Mijn ex was degene die me daarop wees. Hij zei: ‘Weet je hoeveel complimenten jij per week krijgt? Dat is echt niet normaal. Ik krijg nooit complimenten over mijn uiterlijk.’
     Daarop zei ik dat hij er goed uitzag, maar dat wist hij toch? Anders zou ik heus niet bij hem zijn. En het is makkelijker om zulke dingen online te zeggen. Online test ik dagcrèmes en zeggen volgers ‘natural beauty!!!’. In het echte leven staat er niemand bij me in de badkamer.
     ‘Daarnaast ben ik out there, jij niet,’ zei ik. ‘Ik krijg de complimenten en de kritiek.’
     ‘Welke kritiek?’ vroeg hij. ‘De enige kritiek die je ooit krijgt komt van mij.’
     Dat klopte – ik weet nog steeds niet of hij me ooit echt leuk heeft gevonden.

Goed, ik wil maar zeggen dat ik verwend ben, maar dat ik dat heel lang niet wist. Zoals die grap met die vissen, weet je wel, die geen idee hebben wat water is. Nu zijn er dingen waarvan ik geen idee had dat ze luxe waren, op precies dezelfde manier.
     Mijn baan is natuurlijk om jullie te inspireren. En ik merk echt dat mijn volgers er wat aan hebben, helemaal nu.
     ‘Jij bent de reden dat ik vandaag toch maar gestofzuigd heb,’ postte iemand laatst, na die video met mijn home tour. En ik dacht: maar jij bent de mijne! Want om eerlijk te zijn zou het hier echt niet zo netjes zijn als niemand het ziet. Zoals ik ook niks zou bakken, helemaal geen twaalf muffins – tien ervan heb ik in de prullenbak gegooid – of al die kleine kutkussentjes op mijn bed niet zou rangschikken. (Ze zijn gesponsord, ze moeten nog drie weken blijven liggen.)
     Ik realiseer me ook wel dat ik geluk heb. Ik heb een huis vol designerkleding, een fluwelen Chesterfieldbank en een koffiezetapparaat dat zo ingewikkeld is dat ik het niet gebruik. Ik slaap elke nacht tien uur en masseer elke ochtend mijn voorhoofd met een jaderoller terwijl ik een oude aflevering van The Nanny kijk. Alles wordt bij me bezorgd. Ik weet dat dat luxe is.
    
Maar dan die dingen waarvan ik het niet wist. Ik mis de rij voor de Starbucks. Ik mis het dat iemand de lift voor me openhoudt met zijn hand tussen de deuren, en dat ik die hand dan even vastpak, als bedankje. Ik mis het glimlachen, naar buren, naar vreemdelingen: iedereen loopt mijn zijn hoofd gebogen en als ik naar mijn buurvrouw lach is het onmogelijk om te zeggen of ze teruglacht, want ze heeft een mondkapje op. En zo vaak zie ik geen andere mensen, want echt naar buiten durf ik niet meer. Niet dat ik echt bang ben dat ik het krijg – ik ben eerder bang dat iemand tegen me aan valt in de metro, dat ik kuch als er een oud dametje langskomt. Ik wist niet dat een ommetje maken een luxe is.

Natuurlijk kan je deze week weer video’s van me verwachten, we proberen nu allemaal een beetje normaal te blijven toch? Dinsdag heb ik een liptutorial, ik test drie verschillende kleuren: koraal, bloedrood en een kleur die sunset orange heet, heel zomers. Donderdag drie manieren om een little black dress te dragen, en ik maak een video waarin ik leggings op een elegante manier stijl. Het moet toch een beetje comfortabel blijven, de komende maanden.
     Ik moet bekennen dat ik na het opnemen moest huilen, toen ik in mijn zwarte jurkje en bloedrode lippen op de bank zat. In mijn onberispelijke appartement. In mijn eentje.

Mijn ex zei altijd: ‘Het gaat over wie je bent als niemand kijkt.’ Hij was altijd zo’n quasifilosoof – die grap van die vissen heb ik ook van hem gehoord. Ik probeer elke dag dankbaar te zijn dat we niet samen hoeven te social distancen. Maar de laatste tijd denk ik dat hij hierin misschien gelijk had. Wie ben ik als niemand kijkt? Voor wie doe ik wat ik doe? Voor jullie, voor mezelf? Ik ben er niet goed in om niet gezien te worden.

Misschien moet ik een hond nemen.

Ik denk dat ik een hond neem.

Laat in de comments weten of je dat een goed idee vindt!


Else Boer (1991) schrijft korte verhalen en artikelen. Ze schreef onder andere voor De Standaard, de De Revisor en De Optimist. Ze is lid van de redactie van Hard//hoofd en werkt daarnaast aan haar debuutroman, die bij Uitgeverij Prometheus zal verschijnen.
 www.elseboer.com   elseboer   else.boer


Lees ook:
Krijthuis • Meliza de Vries
Je woont liever in een huis van krijt / nu de afstand tussen ons anderhalve meter is / zijn bakstenen zwaarder dan ooit.
Lees verder


Lees ook:
Wees besmettelijk • Fausto van Bronkhorst
Waarom is er geen virus /dat van hand tot hand gaat, deze handen / doet scheppen en stichten / vaccins, wegen, vrede.
Lees verder