←

Contactloos

Lena Kurzen

Dag 1.
‘Blijf zoveel mogelijk thuis.’ De premier kijkt recht in de camera.
Josefiens mondhoeken krullen op, ze voelt een tintelend warm gevoel in haar buik. Haar handen beginnen te applaudisseren. Het geklap vult de stilte die de premier heeft laten vallen. Ze zet de tv uit en pakt haar laptop van de salontafel. Het fragment staat al online.
‘Blijf zoveel mogelijk thuis.’ Ze spoelt terug.
‘Blijf zoveel mogelijk thuis.’
‘Blijf zoveel mogelijk thuis.’
Ze voelt een rare sensatie in haar gezicht, ze merkt dat ze nog steeds glimlacht. Heel even denkt ze aan de laatste keer dat ze buiten is geweest voor iets anders dan de vuilnis buiten zetten. Dat moet in 2017 zijn geweest, toen er iets misging met de bezorging van de boodschappen. Ze denkt er liever niet aan terug. Ze staat op en loopt naar het raam, opent de dubbele gordijnen net ver genoeg om een smalle streep van de straat te kunnen zien. Bij de buren aan de overkant staat de tv aan.
Ze pakt haar telefoon en tikt: ‘Hoi, sorry dat ik zo lang niets meer van me heb laten horen. Heb je zin om een keer af te spreken?’ Ze scrolt door haar lijst van contacten, ziet namen langskomen die vaag bekend klinken. Ze aarzelt, vinkt aan, scrolt en vinkt weer aan. Dan legt ze de mobiel in haar schoot en wacht. Ze voelt hem trillen, hoort zichzelf zachtjes giechelen.
Clara: ‘Ha Josefien, das lang geleden. Hoe is t met je? Slechte timing, check t nieuws. Laten we afspreken als dit voorbij is, benieuwd hoe t met je gaat.’
Lieke: ‘Josefien, ben jij dat? Ja, leuk. Zaterdagmiddag?’
Mama: ‘Lieve Josefien, heel graag zou ik je weer eens zien! Helaas lijkt het me gezien de huidige omstandigheden veiliger dat we dat nog even uitstellen. Laten we morgen bellen. Veel liefs en een dikke kus, ook van papa.
Lieke: ‘Sorry, hoorde net van de maatregelen en alle toestanden. Nog ff wachten dus.’
Apetito: ‘Vanaf nu bezorgen we onze maaltijden contactloos. Wil je weten wat dat inhoudt, kijk dan op www.apetito.nl.’
‘Contactloos.’ Josefien spreekt het woord hardop uit. Het smaakt naar in glanzend zilverpapier verpakte truffelbonbons. Nooit meer hun handen tegelijkertijd op de kartonnen doos met de maaltijden voor de week als de bezorger die met een overmatig enthousiast ‘geniet ervan’ aan haar overhandigt, nooit meer de geur van sigaretten en bezwete bedrijfskleding in haar neus.

Dag 5.
Josefien wordt laat wakker. Het duurde gisteravond langer dan verwacht om de achtergronden in haar selfies voor de witte slaapkamermuur te photoshoppen, maar ze is blij met het resultaat. Vooral met de laatste foto, waarop ze met een halflege plastic bierbeker in haar hand op een drukbezocht festivalterrein staat. Nu nog het profiel invullen. Ze maakt haar muesli klaar en zet rooibosthee. Dan gaat ze met ontbijt, telefoon en laptop aan de eettafel zitten. Na haar online research van gisteren twijfelt ze of die tekst überhaupt gelezen zal worden. Het gaat vooral om de foto’s, las ze, maar ze houdt niet van half werk. Ze heeft expres voor deze app gekozen omdat die een slim algoritme heeft dat op basis van de ingevulde informatie de beste matches berekent. Ze is verrast hoe makkelijk ze het profiel invult. Alsof ze de 34-jarige Fien uit Amstelveen, spontaan, avontuurlijk, gezellig en energiek, al haar hele leven kent. Naast het profiel moet ze ook een uitgebreide vragenlijst invullen om het algoritme goed te laten werken. Honden of katten? Klap je na de landing van het vliegtuig? Als het aan jou ligt, op de hoeveelste date hebben jullie seks? Beantwoord je werkmails in het weekend? Wil je kinderen? Popcorn: zoet of zout? Hoe lang zou je willen dat je volgende relatie duurt? Heb je ooit aan een protestmars deelgenomen? Hoe vaak poets je je tanden? Vind je voorspel belangrijk? Hou je van koriander? Josefien neemt een laatste slok thee, verzendt haar antwoorden, gaat voor de zekerheid naar de website van het RIVM voor de laatste cijfers en voorspellingen. Dan activeert ze haar profiel. Ze loopt naar de keuken en zet opnieuw de waterkoker aan. Nog voordat het water kookt, trilt haar telefoon. Twee nieuwe likes. Ze haalt een theezakje uit de doos en giet het kokende water in haar mok.

Pablo, 28, uit Amsterdam (matchscore 95%) loopt in een witte linnen broek en een lichtpaars T-shirt in de schemering op het strand. In een hand draagt hij zijn flip-flops. De bries brengt zijn middellange zwarte haar in de war. Op de tweede foto staat Pablo op een feestje, met dansende mensen op de achtergrond. Er ligt een behaarde arm om zijn schouders, de rest van die persoon is buiten beeld.
Ruud, 41, uit Wormerveer (matchscore 89%) zit in een tuinstoel voor een houten schuur en heft een fles Westmalle tripel. Zijn turquoise poloshirt zit strak rond zijn buik. Hij heeft een dubbele onderkin en korte blonde krullen. Ruuds tweede foto, een selfie in een voetbalstadion, is negentig graden gedraaid en onscherp.

Pablo: ‘Hee Fien! Leuk! Was je vorig jaar ook op Lowlands? Jammer, heb je niet gezien.’
Ruud: ‘Ga je met mij in quarantaine?’
Ruud: ‘Geintje hoor :). Mooie glimlach. En een mooie waterval. Waar was dat? Zin om te chatten?’

Dag 71.
De premier kijkt recht in de camera. ‘De situatie is de laatste weken dusdanig verbeterd dat ...’
Josefiens adem versnelt, ze zet de capuchon van haar hoodie op en slaat haar armen om haar opgetrokken knieën.
‘… we hebben besloten de maatregelen verder te versoepelen.’

Pablo: ‘Sunshine, heb je het gehoord?! Eindelijk! Zin in filmavond morgen? Bij mij of bij jou? Ik zag dat jij van zoete popcorn houdt. Doen we gewoon ieder ons eigen bakje, haha. Kan niet wachten je te zien.’
Mama: ‘Ik heb je net geprobeerd te bellen, maar je nam niet op.’
Ruud: ‘Eindelijk! Zal ik morgen lekker voor ons koken? Kunnen we buiten zitten. Heb een nieuwe tuintafel.’
Josefien klikt op ‘profiel verwijderen’. Ze blokkeert de nummers van haar moeder, Lieke en Clara en opent haar laptop. Een klik op de wereldkaart waarop de landen verschillende tinten rood zijn gekleurd. Hij opent in een nieuw venster. Ze zoomt in op een van de donkerroodste vlekken, haar adem wordt rustiger. Ze maakt een nieuw profiel aan. Jo, 34, Mexico-City, adventurous party girl and world traveler.

Lena Kurzen komt oorspronkelijk uit Duitsland. Op haar drieëntwintigste kwam ze naar Nederland om logica te studeren. Ze promoveerde aan de UvA en begon daarna als eerste Critical Mind bij Critical Minds. In 2015 werd ze ziek en daardoor arbeidsongeschikt. Lena schrijft nu aan haar eerste roman en aan een serie korte verhalen over mensen waarmee er iets aan de hand is.

Lees ook:
Avondbeelden • Ola Enzler
Ik loop door de ontvolkte straten van Amsterdam-Oost. Het enige licht komt van de gele straatlantaarns en de lichten achter de ramen. Ik wikkel mijn sjaal rond mijn gezicht. Ik ben opgelucht dat er niemand over straat loopt, dat de kans om ziek te worden kleiner is, dat ik niet uit hoef te wijken voor langslopende mensen.
Lees verder

Lees ook:
Voor de vorm • Jihane Chaara
Wat begon als een spel, werd al gauw een obsessie. Na tien dagen in lockdown was het huis gepoetst, de tuin zomerklaar gemaakt en alles wat we, sinds we in dit huis getrokken waren, weg hadden willen gooien naar de kelder verplaatst.
Lees verder