←

Lockdown

Marion Heres


‘Wij hebben hier nu Troost-TV. Wist je dat?’ Haar zus zegt het op dezelfde toon als waarmee ze vroeger opmerkte dat zij de grootste toef slagroom op haar Saroma puddinkje had.
     ‘Fijn voor jullie. Wij hebben hier zon in Alicante,’ zegt Ria kattiger dan ze bedoelt door de telefoon.
     ‘Zo lief van Matthijs! Gisteravond bijna 200.000 kijkers! Ik zag Linda de Mol van tien jaar geleden. Ken je je voorstellen hoe die meid d’r uit zag!’ zegt Jopie.
     Ria zucht. Alsof dat haar nu iets kan schelen. Henk staat op uit de automatische leunstoel. Nog in zijn vaalblauw gestreepte pyjama sjokt hij naar het keukentje. Ria staat voor het raam van hun appartement en kijkt naar het verlaten plein zes verdiepingen beneden haar. Ze hoort de koelkast opengaan en zucht. Even later klinkt het geluid van het omklappen van het metalen lipje en daarna ‘pssssst’. Ria houdt de telefoon weg bij haar mond. ‘Henk, de vijf zit nog lang niet in de klok!’
     ‘Jopie, wacht. Ik moet even iets doen. Zo terug,’ zegt ze tegen haar zus en legt de mobiel op het tafeltje naast haar stoel. Ze loopt naar de keuken en pakt een vaatdoekje van het aanrecht. Henk draait zijn snor om zijn vinger. Eerst de linkerkant, dan de rechter. Voor hem ligt zijn sudokuboekje op tafel.
     ‘Ik wil het nog wel een beetje gezellig met je houden. Als je nu al begint!’ Verbeten probeert ze de uitgebeten biervlekken van het houten tafeltje weg te poetsen. Gek wordt ze van die vent. Dag in dag uit op dertig vierkante meter.
     ‘Nou en, toch!’ bijt Henk haar toe. ‘Mens, waar maak je je druk om! Je moet toch ergens aan doodgaan. Heb je niks anders te doen dan op mij te letten?’
     Ria loopt terug naar het aanrecht, spoelt het doekje uit en hangt het over de verwarming. Terug in de woonkamer loopt ze naar het raam. Ze ziet de Guardia Civil op het plein lopen. Jezus, alweer! Doen ze nu wachtrondes à een uur, vraagt Ria zich af. Ze wil weg voor een ommetje. De muren komen op haar af. Geen echt balkon hier en haar rug heeft het wandelen zo nodig. Ze moet iets verzinnen wat ze niet in de supermarkt beneden hebben maar bij de Mercadona twee kilometer verderop. Zij heeft nergens last van dus anderen besmetten zal ze niet. Dat zeggen alle wetenschappers ook. Wel handschoenen en zo mee. O god, Jopie staat nog in de wacht, denkt Ria en pakt haar mobiel van het tafeltje. Ze zet de speaker aan.
     ‘Jopie, ik ben d’r weer. Ik moest even kijken wat Henk aan ‘t doen was,’ zegt Ria.
     ‘Ah fijn, zussie. Henk al aan t bier zeker?’ vraagt Jopie.
     ‘Houd je muil, daar heb je helemaal niks mee te schaften, ja!’ schreeuwt Henk vanuit de keuken.
     Ria slikt. ‘Ik ga zo ophangen, zus. Wil nog even naar buiten.’
     ‘Mag toch niet?’ vraagt Jopie.
     ‘Hoe denk je dat we hier dan aan boodschappen komen?’ zegt Ria.
     ‘Die worden toch altijd bezorgd door die leuke Spanjaard van beneden?’ vraagt Jopie.
     ‘Ik stik hier, mens. Ik moet echt naar buiten en ik slib dicht hier!’
     ‘Daar heb je anders genoeg apps voor. Ik stuur wel wat. Ga ook aan de Asana Rebel. Die heeft een hele fitness trukendoos. Kennen we samen aan de challenge!’ zegt Jopie.
     ‘Jopie, ik…’
     ‘Nee, stil nou, Ria, dat is echt goed voor je. Leuk ook. Ik kon ook eerst de hond-likt-enkel oefening niet, maar nu wel tien keer achter elkaar. Enne, ik ben drie jaar ouder hè!’
     ‘Hé, zus, ik ga je hangen. Oké?’ zegt Ria.
     ‘Oké, doei!’ zegt Jopie.
     ‘Doei. Kus,’ zegt Ria en legt haar mobiel weg.

Ria trekt haar sneakers aan. Ze kijkt in de spiegel en steekt haar krullen op. Ze pakt haar boodschappenkarretje met de vrolijk lachende tomaatjes en trekt de deur achter haar dicht. Er is niemand in de lift. Gelukkig. Haar mondkapje en handschoenen en het laatste restje handgel zitten in het voorvak van haar handtas.
     Buiten is de straat uitgestorven op twee mensen na die hun hond uitlaten. Zij wel. In het park aan de overkant weerspiegelt de glijbaan de zon alsof het zo de kinderen uit hun huizen wil lokken. Ria slaat de hoek om en loopt regelrecht in de armen van een Guardia Civil. Bijna, want hij houdt haar op afstand. In rap Spaans vraagt hij haar waar dat heen gaat. Ze stamelt een krom antwoord terug en vraagt of hij Engels spreekt. Ondertussen roept hij iets in zijn portofoon en komt er uit de verte een collega aangelopen. De jongeman vraagt haar om zich te identificeren en wat zij zomaar op straat doet.
     ‘Ik ga boodschappen te doen,’ zegt Ria.
     ‘Daar is de winkel, om de hoek waar u vandaan kwam! Wat gaat u dan in hemelsnaam kopen?’ vraagt hij.
     ‘Inktvis,’ zegt Ria.
     ‘Een Hollander die inktvis gaat kopen? Nee, dame. U gaat nu lekker terug naar huis. Volgende keer maak ik proces verbaal op. De boete is dan zesduizend euro,’ zegt hij. Hij wisselt een paar zinnen met zijn collega. Ze verstaat er niets van behalve ‘OK Boomer’ en dan gebaart hij dat ze terug moet.
     Als ze weer boven is, ligt Henk op de tweezits te snurken. Het Franse balkon staat open. Een zacht briesje laat de kanten gordijnen dansen in de zon. Ze pakt haar mobiel en scrolt langs de laatste Twitterberichten met nieuws voor overwinteraars. Ze blijft hangen bij het bericht: ‘Hond te huur. Vijf euro per uur.‘

Marion Heres schrijft fictie, non-fictie en essays. Zij studeerde proza aan de Schrijversvakschool. Daarnaast is zij holistisch werkend gynaecoloog bij de Vrouwenpoli Boxmeer. Officieel is zij met pensioen maar kan nog niet helemaal afscheid nemen van de patiëntenzorg. Momenteel werkt zij samen met een collega aan het non-fictie boek ‘Vrouwenleven - Vrouwenlijven'. Dit wordt volgend jaar uitgegeven door Kosmos Uitgevers. Daarna wil zij de roman schrijven die al veertig jaar rijpt. Een autofictie boek o.a. over haar opvoeding als Jehovah’s Getuige. En hoe de wereld er uitziet als je de gedachte aan een Armageddon loslaat. 


Lees ook:
Een hond houdt zoveel van je dat hij het zelf niet aankan • Nikki Dekker
Ik kende quarantaine van de kooien / waar honden in zaten van mensen die naar Engeland gingen
Lees verder


Lees ook:
Feestje met mezelf • Nicole Kaandorp
Lieve Eline, Dit is het. Drie weken niemand meer zien. Echt ziek ben ik niet, maar met milde symptomen moet je thuis blijven, dus ik doe wat ze zeggen. ‘t Is geen tijd voor nonchalance, kijk maar naar de vlogs van de Italianen. 
Lees verder