←


Een hond houdt zoveel van je dat hij het zelf niet aankan

Nikki Dekker


Ik kende quarantaine van de kooien
waar honden in zaten van mensen die naar Engeland gingen

Niemand die langskomt
om achter je oor te kriebelen
of je mee te nemen naar het park
een koude thermometer in je poepgat
vier wanden
waar je ze verwacht

Het is minder stil dan ik had gedacht

Ik was tien en ik wilde
niet eens naar Engeland

Ik wist dat ze daar dezelfde taal spraken
als in Jurassic Park en dan kunnen de dino’s niet ver weg zijn
maar ik had er niets over te zeggen

Net als nu

Er is iets groters en het wil
me muilkorven, aanlijnen en meesleuren

Dat hebben honden en mensen gemeen
ze kwispelen bij het horen van hun naam
of een klank die erop lijkt

Jaren later stond ik in Engeland
oog in oog met een vos in het donker
in een woonwijk stond ze midden op straat

Pasta in mijn plastic tas en we keken elkaar
bewegingsloos aan klaar voor het duel

Ze had hondsdolheid omdat ze niet bang was
dacht ik want ik was angstig en gezond
toen haalde ze haar figuurlijke schouders op
en wandelde weg

Ik dacht dat het de ziekte was

Die de vos of patiënt onaanraakbaar maakt
maar nu het zover is kan ik niet bij de kwaal

Zo venijnig en onzichtbaar als zeewater
dat in je nagelriemen bijt of een stoplicht

Dat oranje blijft en de mensen die ervoor aarzelen
ik dacht dat ik wist wat afstand was

In m’n joggingbroek als een gordeldier
achter het beeldscherm opgekruld, maar alles valt
in een oeverloos liveblog (lege vliegtuigen
en kampen zonder kranen donderen
achter de balkons beladen met operazangers,
vorkheftrucks en wc-papier) mijn hoofd in

Alles wat leeft maakt zich groter
ook de hot takes over zegeningen
houd tien tellen je adem in
gorgel met bleek
bel je oma

Is dat een goed idee
is de basis van mijn nieuwe religie

Ik zit aan het altaar van zeep en water
met tweemaal Happy Birthday
het is een simpel geloof
het plet de tijd

Als ze nu geen appje terug stuurt
weet je zeker dat ze niet wil praten

Ik zit in mijn kooi als een hond
die niet weet of haar baasje boodschappen haalt
of gevlucht is
en trek mijn halsband strakker aan
ik vraag mijn mensen
voor wie ik tien dagen terug geen tijd had

Elke ochtend gaat het nog goed
met jou en je geliefden

Ik wacht als een vos in een woonwijk
in het donker op een ja


Nikki Dekker is schrijver en radiomaker. Ze publiceert regelmatig in tijdschriften, zoals De Gids en Brainwash. Haar chapbook, een voorwerp dat nog leeft, vol essays en gedichten over de systemen waarin wij allen vastzitten en hoe je daaruit kunt breken, is te koop in de webwinkel van Wintertuin. Als je nog iets wil luisteren deze week: haar meest recente radiodocu, Andreas Burnier, of hoe je op een klein vlot blijft drijven, de radiodocumentaire die ze maakte over geschiedschrijving, seksisme en de literaire canon, is net een maand uit.
www.nikkidekker.nl   deleukenikki   nikkidekker


Lees ook:
Aanwezigheden (die keer dat ik de laatste persoon op aarde was) • Marthe van Bronkhorst

Ik werd wakker en merkte dat ik de laatste was. Ze hadden niet gewacht.
Nat. Alles aan me was nat en warm, maar ik zweette niet. Het duurde even voor ik het me herinnerde. Ik smolt.
Lees verder


Lees ook:
Sluitingstijd • Felix Sandon
Het eerste wat je aan de voordeur opviel toen je hier één jaar geleden kwam wonen, was dat ze niet zomaar kon dichtvallen. Je moest wel erg hard trekken aan dat onding om haar te sluiten. Dat bood een geruststellend gevoel: nooit zou je je immers buitensluiten
Lees verder