Lieve Flo

Vere van der Veen


Deze brief is het antwoord op de brief van Flo Van Deuren.

Amsterdam, 26 april 2020
Lieve Flo,

Wauw, bedankt voor je mooie brief! Voor het eerst een digitale. Nu ik dit typ merk ik dat ik papier prefereer maar ik heb het gevoel dat dit toch even moet. Ik ben verhuisd inderdaad. Ik zal het huis voor je omschrijven, zodat je hier even in je gedachten op bezoek kan komen en weet waar je garnalenbouillon op de deurmat zal vallen.

  • We hebben een gele voordeur. Een beetje dof geel, door de zon waarschijnlijk minder fel dan hij ooit was. Alsof de zon jaloers besloot de deur minder zonnig te laten zijn.
  • Er zijn drie huisgenoten die ik toen ik hier kwam niet kende.
  • We hebben een tuin. Daar zit ik nu. Er vliegen veel pluisjes door de lucht afkomstig uit de hazelaar die hier staat. Ik moet er veel van niezen, in mijn elleboog uiteraard. De pluisjes lijken wel een beetje op vlokken. Ik zou het aan je willen laten zien, een foto maken en die in een envelop stoppen maar gelukkig weet ik dat jij goed dingen voor je kan zien dus het komt vast goed. Ik weet het niet zeker maar ik denk dat we de mooiste tuin van de straat hebben.
  • We eten hier taart, toetjes en fruit uit gele glazen bakjes in de vorm van een aardbei. Ik ben erg fan van deze bakjes.
  • In de woonkamer ligt een houten vloer. De planken zijn ooit grijs geverfd maar krijgen nu hun kleur weer terug op plekken waar geleefd wordt. Je kan alles uit dit huis halen en de vloer zal een kleurplaat zijn. Je kan er zes stoelen inkleuren die vijf jaar heen en weer geschoven zijn aan tafel. Je kleurt een zware stoel op de plek waar twee halve manen naartoe wijzen, er is blijkbaar getwijfeld over zijn plek. Er lopen paden van de deur naar de keuken naar de tuindeur. Je kan een mens inkleuren op de plek waar iedereen alles snijdt of in een pan roert. Ik kan zien waar je het beste kan staan, zitten of leunen, hoef het niet eens meer zelf uit te zoeken.
  • Het buurmeisje heeft een mini-Vespa die werkt op batterijen en geluiden maakt zoals toeteren en brommen. Je mag zelf bedenken wat ik daarvan vind.
  • Mijn kamer heeft zoveel kleedjes op de vloer dat ik altijd stil kan lopen. Het voelt goed om een zachte kamer te hebben.
  • We hebben een bad waar al jaren geen water in heeft gezeten. Het schijnt dat het lek is. Bewoners van dit huis hebben dit bericht elke keer doorgegeven aan de bewoners na hen maar ik zit er stiekem over na te denken om het te testen. Wat denk jij? Moet ik dit wel of niet doen?
  • Er is een pannenkoekenplant die zichzelf door het hele huis voortplant, als hij ook in mijn kamer staat ben ik denk ik echt thuis.

Zo. Nu heb je een klein idee van mijn huis. Ik vind het jammer om te horen dat jouw kasteel nu van iemand anders is. Dat ik niet op bezoek heb kunnen komen, heb kunnen voetje baden in de fontein. Toch weet ik dat ik ooit nog eens naar je toe zal komen, of jij naar mij. Er zullen momenten zijn dat we in elkaars huizen kunnen stappen, dat het niet uitmaakt dat we tegen een vreemde aan botsen, we gaan heus nog wel een keer op reis in die Fiat Panda waar we het een paar brieven geleden over hadden. Ik heb voor de zekerheid even de afmetingen opgezocht - 3.686-3.705 mm lengte x 1.643-1.662 mm breedte x 1.551-1.635 mm hoogte - daarin kunnen we zeker niet op gepaste afstand van elkaar zitten.

De parken van Amsterdam zijn de tuinen geworden van iedereen Flo. Het is de nieuwe sportschool en de kroeg. Het is de speeltuin van de balkonkinderen. De huiskamer van de vrienden zonder ruimte. Ik wandel er soms rustig doorheen, heb dan het gevoel dat ik moet genieten maar voel me toch vooral een beetje alleen. Het lijkt alsof je wandelen niet in je eentje mag doen. Rennen doe je alleen, maar wandelen gaat in dit park blijkbaar altijd in paren. Ik voel me een soort verloren sok.

Het is leuk dat je over mijn vader begint. Ik zie hem verrassend vaak deze dagen omdat ik mijn oude kamer in zijn huis tot atelier heb bestempeld. De Rietveld Academie is namelijk dicht. Of, nou ja, zo goed als dicht. Je mag er alleen dingen ophalen, als je bij de receptie je naam en telefoonnummer achterlaat en zo snel mogelijk weer weg bent. Alle ramen zijn er dicht en de rolluiken zijn naar beneden. Zonder mensen is het gebouw ineens veel grijzer. Dus daarom maak ik nu tekeningen bij mijn vader in huis. Gek genoeg worden ze steeds groter. De mensen die ik teken krijgen mijn eigen lichaamsformaat. Alsof ik door het gemis van mensen om mij heen, ze probeer te vangen in tekeningen. Als ik in de kamer sta zijn bijna alle muren behangen met mensen. Ze liggen, of staan, en soms zijn ze samen op een doek, geven ze elkaar een omhelzing, word ik bijna een beetje jaloers. Ik weet niet of het in België ook zo is, maar in Nederland gaat de eindexamenexpositie niet door. In ieder geval niet nu. Waarschijnlijk na de zomer. Of helemaal niet, weten wij veel. Daarom heb ik besloten dat ik zelf op zoek ga naar een expositieruimte. Niet dat ik daar dan allemaal mensen tegelijk voor wil uitnodigen hoor, nee, ik zou ze dan één voor één naar binnen laten. Iedereen alleen. Met de werken van Vere van der Veen. Hoe ik dit plan precies ga uitvoeren heb ik trouwens nog niet helemaal uitgevogeld maar dat komt vast goed.

(Mijn vader maakt trouwens steeds tussendoor allemaal eten voor mij. Broodjes, soep, paella zelfs. Nog niets met kreeften!)

Ben jij nog aan het schrijven aan die film of serie? Ik ben erg benieuwd.

Er nog veel meer dingen die ik wil vragen en horen en vertellen maar ik ga ervan uit dat ik die in mijn volgende papieren brief kan stoppen. Met misschien wat pluisjes van de boom, zodat je ze in België kan vrijlaten. Zodat we Amsterdam letterlijk een beetje kunnen laten reizen. Of een stekje van de pannenkoekenplant! Ook een goed idee.

Heel veel liefs en een zwaai,
Vere

P.S. Je hebt een sms!


Vere van der Veen (1995) is momenteel aan het afstuderen aan de Gerrit Rietveld Academie bij de richtig Beeld & Taal. Ze tekent, schrijft en bouwt en is fan van kleine dingen die groter blijken te zijn.
verevanderveen.nl   vliegendeveren


Lees ook:
Lieve Vere • Flo Van Deuren
Sinds je laatste brief (december 2019) is er veel gebeurd. Eens even kijken: we begonnen aan een nieuw decennium; de Vlaamse overheid vernielde haar cultuurbudget; het grote lege huis waar ik in woon, werd te koop gezet; mijn ouders verbouwden hun achtergevel (...)
Lees verder


Lees ook:
Animal Crossing: New Horizons • Willemijn Kranendonk
Aan terugkomen denk ik / niet langer – ik heb mijn huis afbetaald, / er groeien fruitbomen / in mijn tuin. // Verveling kleeft. / Hier kan ik met buren / praten, vissen zonder schuldgevoel (...)
Lees verder