Exit

Elle


Woensdag 22 april, 16 uur

Met een versgebakken brood in de hand duw ik op de bel van mijn eigen huis. Twee keer kort na elkaar. Als ik me in de gevaarlijke wereld begeef, mag ik enkel naar binnen via dit signaal. Verwarrend in bol.com-tijden, maar een beter alternatief hebben we nog niet. Voorzichtig opent mijn man de deur. Geen uitnodigende glimlach meer door de alom heersende angst voor alles wat binnenshuis besmet kan worden. Galant opent hij alle binnendeuren. Klinken aanraken met handen vol virussen is uit den boze. Ook de waterkraan draait hij open voor mij.  Een dosis Dettolzeep spuit hij gul op mijn handpalmen. Ik was mijn handen zoals voordien na een toiletbezoek. Vol afkeuring observeert hij me. Twee kwakjes zeep krijg ik nu. Hij neemt de kookwekker en stelt die in op veertig seconden. Terwijl mijn vel steeds roder en rauwer wordt, tikt de tijd. Wanneer het alarm afgaat, reikt hij me de doos met de papieren tissues aan. Na het omkleden mag ik in de zetel zitten op precies anderhalve meter afstand van hem. Enkel zijn zwijgende blikken raken me.  


Donderdag 23 april, 7u30

De ochtend lijkt op de dagen daarvoor. Ik eet mijn cornflakes in de living. Hij mag op zijn vaste plaats in de keuken ontbijten. Daarna krijg ik een nieuwe taak toegewezen: mondmaskers naaien. Een hele dag werk want ik heb enkel naald en draad in mijn kot. Hij zet zijn laptop open en laat me enkele keren naar een YouTube-filmpje kijken. Ik moet leren hoe je van katoenen vaatdoeken mondmaskers maakt. Enkel hij mag het toetsenbord, dat een wildgroei is van zijn virussen, aanraken. Gelukkig mag ik notities nemen. Ik moet van hem mijn mooiste vaatdoeken en een stofzuigerzak voor de filter opofferen. In Hongkong is er één hond besmet met corona. Omdat hij gek zou worden van het geblaf bij het thuiszitten, mag ik nog gaan wandelen met onze Benji. Voortaan moet mijn schattebout ook een mondmasker dragen. Hoe dat model er moet uitzien, vindt mijn man niet terug op het internet. 

Donderdag 23 april, 18 uur

De zon schijnt heviger dan weerman Frank Deboosere had voorspeld. In de tuin van de buren horen we vreemde stemmen. Een flagrante inbreuk op de regels van de veiligheidsraad. Met een gemene grijns op zijn gezicht loopt hij naar binnen om de telefoon te grijpen. ‘Het gelach zal snel stoppen wanneer ze elk een boete van 250 euro krijgen,’ zegt hij. Hij komt op zijn stappen terug en fluistert dat hij gaat wachten tot hun barbecue is aangestoken. ‘Dan arriveren de flikken pas wanneer iedereen uitgehongerd klaar zit voor zijn stukje vlees.’ Ik kijk weg en vlucht richting de keuken. Het kost me steeds meer moeite om gedwee te zwijgen.   


Vrijdag 25 april, 20 uur

Hij verbiedt me om naar de seizoensfinale van Thuis te kijken. Hij wil wachten op de persconferentie van de nationale veiligheidsraad. De exitstrategie van premier Wilmès activeert mijn hersens. Ik blijf stoïcijns kalm en ga zoals gewoonlijk om 22 uur naar de logeerkamer. Sinds de Corona-uitbraak ben ik niet meer welkom in mijn eigen bed.

Nu ik hem tot hier kan horen snurken, haal ik mijn geheime dagboek boven en schrijf ik mijn eigen gefaseerde stappenplan op:   

Fase 1a:
● Vanaf maandag 4 mei mag hij opnieuw gaan werken en heb ik terug het kot voor mij alleen.
● Ik vertel mijn sterke buurman dat mijn ‘stasi’ echtgenoot verantwoordelijk is voor de politie-inval. In ruil zal hij me met plezier helpen verhuizen om het leven van die klootzak te ruïneren.

Fase 1b:
● Op maandag 11 mei gaan alle winkels weer open en zal ik de gezamenlijke bankrekening plunderen. Geen idee wat ik wil, maar ik heb van 9 tot 5 uur de tijd om de Veldstraat leeg te shoppen.   
● De stijlloze kleren die ik onlangs moest kopen in de hypermarkt van de Carrefour ga ik dinsdag ritueel verbranden.
● Op woensdag 13 mei verhuis ik, want elke donderdag controleert hij de bankrekeningen.
● Gezien ik maar hulp mag krijgen van één persoon kan ik geen kasten verhuizen.
● In de krant stond dat er nu vele trendy bemeubelde appartementen leeg staan in centrum Gent wegens een compleet gebrek aan Nederlandse toeristen. Een langdurig verblijf boeken is nog toegelaten. Dit lijkt me een prima tussenoplossing die ik al kan boeken met zijn Visakaart. Enkel even checken bij de eigenaars of Benji ook welkom is.   

Fase 2:
● Op 18 mei kunnen mijn kapper en schoonheidsspecialiste, beschermd met een mondmasker, zorgen voor een volledige make-over.  
● Daarna neem ik selfies van mijn nieuwe ‘ik’ in mijn gezellig appartement en waag ik mijn kans op de datingmarkt. Ik ben razend nieuwsgierig om te ontdekken hoe een man mij plezier tussen de lakens kan bezorgen.

Het blijft voorlopig onduidelijk wanneer ik mijn grote familie terug kan terugzien, maar na een jarenlange lockdown heb ik wel nog even geduld. Ik stuur alvast mijn jeugdvriendin een uitnodiging om mijn coronabuddy te worden. Het deert me niet dat ze misschien al iemand anders heeft gekozen. Eenzaamheid is niet de grootste hel.


Elle schrijft humoristische verhalen die sterk geïnspireerd zijn door haar dagelijks leven. Om de relatie met haar vrienden en buren niet te verzuren blijft ze liever anoniem. Het plezier van het schrijven ontdekte ze bij artistieke cursussen bij Wisper. Dit jaar volgde ze een schrijfopleiding bij Kunstacademie De Poel in Gent.
Nieuwsgierig? Volg haar website: verhalenmeteenglimlach.com
Verstrooiing   verstrooiing


Lees ook:
Kotsen huilen quarantaine • Iris Dicke
Dit is een gedicht geschreven door een barvrouw uit Rusland / die na het laatste biertje naar haar medicijnen grijpt // Dit is een gedicht geschreven door een vader uit Italië (...)
Lees verder


Lees ook:
Gele vlag • Celine Vervaet
Ik klap het boek dicht en vanaf de achterflap lacht mijn jonge overgrootmoeder me toe, maar verder gebeurt er niets. Ik kan haar enkel aankijken, de schrijfster met haar matte ogen waarin ik mezelf zoek maar niet kan vinden.
Lees verder